System opieki zdrowotnej w Holandii

Opieka zdrowotna to jedna z dziedzin, z których Holandia może być naprawdę dumna – kraj ten był wielokrotnie wybierany za najlepszy system opieki zdrowotnej w Europie (w ankietach mierzono czas oczekiwania, wyniki leczenia i dostęp do leków). Wiele krajów europejskich stara się podążać za holenderskim przykładem, a Polska nie jest tu wyjątkiem – nasi specjaliści również wyjeżdżają do Holandii na dalsze szkolenia. Oto krótki przegląd tego, co sprawia, że holenderski system opieki zdrowotnej jest tak skuteczny.

Finansowanie i uwaga rządu

Holandia jest nie tylko krajem o najlepszym systemie opieki zdrowotnej w Europie, ale także krajem o największych inwestycjach rządowych. Oczywiście czynniki te są ze sobą bardzo ściśle powiązane, ale równie ważne jak finansowanie jest skupienie się rządu na kontrolowaniu inwestycji. Holendrzy mają liczne programy prewencyjne, które pomagają zapobiegać chorobom i innym zaburzeniom, jak na przykład kontrolowanie diety uczniów w szkołach. Oczywiście nie zapomina się o populacji chorych.

Ochrona zdrowia osób pracujących

Każdy, kto ma stałą pracę w Holandii, jest leczony zgodnie z holenderskim prawem zdrowotnym. Obowiązkowe składki ubezpieczeniowe opłacane są przez pracodawcę, ale są wyjątki. Osoby pracujące w instytucjach publicznych, prowadzące własną działalność gospodarczą lub osiągające bardzo wysokie dochody nie są objęte obowiązkowym (publicznym) ubezpieczeniem zdrowotnym (Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten). W takim przypadku pracownik musi udać się do prywatnych firm ubezpieczeniowych i zawrzeć prywatną umowę ubezpieczeniową (Prive-verzekering) (ogólnie rzecz biorąc, prywatne ubezpieczenia są dość popularne w Holandii, kosztują zazwyczaj około 1000 euro rocznie). Obowiązkowe (publiczne) ubezpieczenie zdrowotne pokrywa większość kosztów związanych z chorobą i opłaca leki na receptę. Każde ubezpieczenie oferuje kilka rodzajów pakietów: od prostego ubezpieczenia, które pokrywa wszystkie niezbędne zabiegi, do bardzo luksusowego ubezpieczenia, które obejmuje prawie wszystko (i oczywiście roczna składka jest odpowiednio wyższa). Usługi stomatologiczne nie są w pełni pokrywane przez państwo; jeśli konieczne jest poważniejsze leczenie lub zabiegi, pacjent musi sam pokryć część kosztów.

Okres niezdolności do pracy

W przypadku choroby kontynuuje się wypłatę wynagrodzenia w przypadku stałej pracy, które wynosi co najmniej 70 procent poprzedniego wynagrodzenia pacjenta. Wynagrodzenie chorobowe jest wypłacane przez pracodawcę od pierwszego dnia choroby, chyba że wewnętrzna umowa o pracę stanowi inaczej. Okres zwolnienia lekarskiego wypłacanego przez pracodawcę nie może przekroczyć dwóch lat. Po tym czasie nie można już wrócić do pracy i należy ubiegać się o zasiłek chorobowy od państwa (odpowiedzialny departament, Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen, decyduje o jego przyznaniu i wysokości świadczenia).

Podczas nieobecności chorobowej pracodawca może wstrzymać wypłatę wynagrodzenia tylko wtedy, gdy pracownik nie podejmuje żadnych starań, aby wyzdrowieć (nie odwiedza lekarzy, nie przyjmuje przepisanych leków, nie uczęszcza na zabiegi, itp.

Utrata zdolności do pracy (niezdolność do pracy przez okres dłuższy niż rok)

Jeśli utracisz zdolność do pracy lub nie odzyskasz jej w ciągu jednego roku, możesz ubiegać się o rentę inwalidzką. Aby się kwalifikować, musisz być poniżej wieku emerytalnego (poniżej 65 lat) i mieć niezdolność do pracy w wysokości co najmniej 15 procent po ostatnich 52 tygodniach choroby. W tym przypadku wysokość zasiłku z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej zależy od wieku i stażu pracy osoby chorej. Jeśli niezdolność do pracy wynosi więcej niż 30 procent, zasiłek musi wynosić 21 procent zarobionego wynagrodzenia, jeśli wynosi 80 procent, zasiłek wynosi 75 procent minimalnej płacy krajowej.